İnsan boylu boyunca bir hastalık. İnsan korku. İnsan yıkım. İhtiraslarının külü insan. İnanmıyorsun artık. Anlamamak değil, inanmıyorsun! Can sıkıntısı değil, inanmıyorsun! Yaşamak korkusu değil, inanmıyorsun!
Büyük bir çöl ve kıpkırmızı batan bir güneş göğü kana buluyor. Kocaman bir yılan çözülmüş, kumun üzerinde kayıyor. Ve zehir sızan ağzında tuttuğu ise okşayıp ısırdığı küçük, ak ve solgun bir zambak.
Ah Nasıl da sancıyor bir şey içimde! Nasıl da acı çekiyorum yüreğimde! Mutsuz düşünceler yıldırımlar gibi yırtıyor zihnimi ve parıldamalarıyla başka dünyaların anılarını ayrımsamayı başarıyorum uzak, çok uzak anılarını batmış Atlantislerin!..
Kaygılıyım, bir bezginlik tutsak etti bedenimi ve bütün ruhumu. Çalışmaya oturuyorum, elim yorgun düşüyor, gözlerim kapanıyor ve düşünmeye dalıyorum...