Günler öyle bomboş ve anlamsız gelip geçiyor. Ne güzel bir haber alabiliyorum, ne derdime çare bulabiliyorum.
Kimine mutluluk kendiliğinden geliyor, ben çabalasam dahi mutlu olamıyorum. Neden diye sorgulamaktan, her gün endişe içinde düşünmekten başım ve kalbim ağrıyor. Öyle anlarım oluyor ki; dokunduğum her şey sararıp soluyor, benden uzak olan her şey çiçek açıyor gibi hissediyorum. Bütün cesaretimi kıran bir duygu yükleniyor içime... Sanki dünyanın bütün dertlerini benim omzuma yüklüyorlarmış gibi... Öyle yalnız, öyle çaresiz... İyi şeylere olan inancımı yitirmek üzereyim. Belki de benim kaderim bu, belki ben bu hayata cefa çekmeye geldim. Olmuyorsa çabalamanın ne anlamı var diyorum çoğu kez... Umarım bu yazdıklarımı, şuan hissettiklerimi yıllar sonra gülümseyerek okuma şansım olur. Ya da bir daha hiç okuyamam. Bilmiyorum...