Hafsa
@Strikhedonia
Yaşadık.. Ve bazen;
yaşadığımızı ispatlayabilmek için öldük.
not in this era
328 okur puanı
Şubat 2023 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Okur Takip Önerileri
Bir insan zaafı olarak görünen, "Evet tanrım, ben suçluyum," kabulünün yönetimi dinle ilişkilendirilen kişi ve davranışlar arasında kol gezer. Ne ilk günahın doğası ve kaynakları ko nusundaki teolojik laf salatalarına ne de suçluluğun insan doğasının doğuştan gelen, kaçınılmaz, kaypak bir yanı oldu ğunu öne süren psikanalitik savlara girmeye niyetimiz var: bizim işimiz bu değil.
“Bir topluluk konusunda bilinmesi gereken en önemli şey, neyi doğal olarak kabul ettiğidir.”
Oksijen hava için neyse suçluluk duygusu da din için odur.
“Dinlerin önemli bir ürünü de mensuplarına suçlu olduklarını ya da olacaklarını hatırlatma yolunda onları kuşatan bir beceri sergilemektir. Dinler, beynin acısını çektiği karmaşadan, suçluluk ve onun yakın akrabası duygulardan öte bir beyin sakinleştiricisi mekanizması sunar.''
Hahamlar, papazlar, rahipler, imamlarla müminler arasındaki etkileşimin taşıyıcısı sosyal bir beyindir. Etkileşim olumluysa sorun yoktur. Olumsuz ya da zorlayıcıysa iş değişir. Bunun sonuçlarından biri de strestir.
İnsanların stresten kaçınmak, stresi en aza indirmek için başvurduğu stratejiler bulunur: bir kursa, grup terapisine katılmak, maç seyretmek,
yürüyüş yapmak.
Ve din.
Dinler mevsimin ilk meyvesi, basit bir yemeğin kutsanması, eski giysilerin hayır kuramlarına bağışlanması, bulaşıkları kurulamak, elinize bakan hayvanları doyurmak gibi sıradan şeyleri içine ala bilir. Gündelik yaşamın bildik müziğine fazladan bir nota eklenmiş olur böylece.
Neden olmasın?
