Sabitlenmiş gönderi
Kişi, öfkesiyle değil, gülmesiyle öldürür. Haydi, öldürelim ruhun ağırlığını!
Okur Takip Önerileri
Yaşam hakkında, tüm zamanlarda en bilgeler hep aynı yargıya varmışlardır; değmez... Her zaman ve her yerde aynı ses duyulmuştur ağızlarından, — kuşku dolu, efkar dolu, yaşam yorgunluğu dolu, yaşama karşı direnme dolu bir ses.
Karanlık ve ölçülerin üzerinde sorumluluk gerektiren bir davanın ortasında neşesini korumak, hiç de azımsanmayacak bir meziyettir: üstelik, neşeden daha gerekli ne vardır? Delice neşeden payını almamış hiçbir şey başarıya ulaşmaz.
Aşk denilen şey meğer ne şiddetli bir ruh kasırgası imiş...
Hayır, ne diyeceğimi bilemez duruma gelmenin de herhangi bir anlamı olamaz...
İnsanların çoğu kainatın azemetine (büyüklüğüne) nispetle kendi küçüklüklerini, âdeta hiçliklerini görebilecek kadar kuvvetli göze malik (sahip) değildir.
Ben ise, hayata ürkekçe bir nefret duyduğum halde ölümün karşısında büyülenerek dehşete kapılıyorum.
Beni ele alalım; her şeydeki, yani kendimdeki tekdüzelikten kurtulmak uğruna bir kulübeye ya da mağaraya kaçmaya hazırım, ama, kendi varlığımın bir özelliği olan tekdüzeliği gittiğim her yere taşıyacağımı bile bile, o kulübeye gitmeli miyim acaba? Var olduğum yerde, var olduğum için göğsüm sıkışırken ve bu hastalığın etrafımı saran şeylerden değil, ciğerlerimden kaynaklandığını bilirken, daha rahat nefes alabileceğim bir yer bulabilir miyim?
Keşke gidebilsem - Hindistan'daki imkânsız bir krallığa ya da dünyanın geri kalanının güneyindeki dev adalara değil , sıradan bir yere - bir köye ya da bir çöle -, burası olmayan herhangi bir yere. Bu yüzleri, bu alışkanlıkları, bu günleri görmek istemiyorum artık. Başka biri olmalı, hücrelerime sinmiş bu rol yapma saplantısının yorgunluğunu atmalıyım. Uyku huzurla değil, hayatla çöksün üstüme.
Hayat istemeden çıkılan, deneysel bir yolculuktur.