Ah, anlatamıyorum, anlatamıyorum... Kalbimin ince bir damarının koptuğunu, ruhumun bir elem, bir keder, bir hüzün perdesiyle örtüldüğünü nasıl bir lisanla anlatayım? Kime anlatayım?
Sanıyorum insanlar 70'li yıllara kadar Türkiye'de en çok, "komünist damgası" yemekten korktular. Bu öyle bir görünmez baskıydı ki, hiç yoktan atılan çamurun izi bile yetiyordu insanların etkilenmesine, suçlanmasına, dışlanmasına ve cezalandırmasına.