Kötü çocukluk iyi bir yalnızlık yetiştirmişti,
kendine başkalarından kefenler biçen.
Kalbini öne süren son kahraman da gövdesini konuşmaya başlamıştı.
Kimsenin bir dalgınlık kadar öyküsü yoktu.
Kırk eşiği vardı en büyük yakınlıkların bile.
Cebime doldurduğum harflerle gelmiştim ben.
Sen o hayaldin, yaz topraklarından engin.
Şarkısız zamanlardı.
Okunaksız yazımı okunur kılmıştın.