Kübra BATMAN
@Kbrbtmn
Acaba kafamı bir çalı süpürgesiyle temizlemek mümkün müdür?..
Lisans
SAKARYA
326 okur puanı
Şubat 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Ben gündüzüm, o gece...
Okur Takip Önerileri
Unutmak iyi bir şey, önce yoksa şimdi de yok.
Hayat sonsuz bir şiirden başka bir şey değildir.
Oysa mazlum olandım ben. Küçükken, uslu olan, sessiz olan; büyüyünce başına üç elmanın üçü de düşen, canı yanan.
...anlatacaklarından korkan insanların arkadaşları olmamalı.
224 syf.
·
Puan vermedi
70’lerin sonunda film acıklı bitti.
Ama insanlar, insanların hayatlarına kendi hayatlarıymış gibi kolayca girip çıkarlardı.
Görmenin ne demek olduğunu televizyonla birlikte fark ettik. Odalarımıza giren “değişen görüntüler” hayatımızdaki durgunluğu hızla dağıttı. Televizyon, radyo gibi alçakgönüllü ve sakin değildi. Şaşırtıcıydı. Gözlerimizi ondan alamıyorduk.
Radyo alçakgönüllüydü, vakurdu, inatçıydı ama yeni değildi. Televizyon ise hayatımıza ağır bir vaka olarak girdi; radyoyu, kardeşi doğunca ihmal edilen büyük çocuğa benzetti.
Neden siyah önlük giyiyoruz?” diye soran çocuklara, anneler ve öğretmenler yıllarca “kir göstermediği için” dediler. Bu cevapta doğruluk payı vardı kuşkusuz. Çamaşır yıkarken annelerin ellerini parça parça yaran, macun kıvamındaki Güneş sabunlarının kullanıldığı o yıllarda, kir göstermeyen kumaşlar elbette değerliydi. Ama siyah, aynı zamanda susmanın ve itaatin de rengiydi. Siyahta bütün renkler kayboluyor ve aynı sınıfta okuyan avukat, işçi, tamirci, öğretmen, memur, subay, mühendis, hademe, bakkal, kuyumcu, terzi, kasap, doktor, elektrikçi, manifaturacı çocukları “imtiyazsız, sınıfsız, kaynaşmış bir kitle” oluyordu.
70’lerin çocukları eriklerin dallarını kırdı, ama hatıralarında acı çekirdeğiyle birlikte yedikleri eriklerin lezzeti kaldı.
Bir yığın tüketim ürünüyle donatılan hayatlarında şimdiki çocuklar çok yalnız. Yaratıcılığı kışkırtan yokluk ortamında değil; sıkıntıyı büyüten, derin bir tembellik ve umursamazlık yaratan bolluk ortamında büyüyorlar.