Bitti. İsmini bilmediğim bir memleket. Bir vadinin sonu. Bir dere kenarı. İnsan ayağı basmamış bir toprak parçası. Bir ağaç altı. Oraya oturacağım ve asırlarca yerimden kımıldamayacağım. Hiç, hiç...
_Ruhumuzu tasfiye ettiğimiz vakit buraya varırız, doğrudur. Fakat ben hayattan bahsediyorum, hayattan! Her şeyi bahsedelim, anlayalım, peki; fakat yaşayalım, yaşayalım.
O benim kitaplarımı okumamış olsaydı bile, birbirine benzer şeriatın merkezinde yaşayanlar arasındaki gıyabi dostluk alakasını içimizde taşıyoruz ve günün birinde, bu insanlardan biri karşımıza çıkınca onunla müşterek hatıralara malikmişiz gibi kendimize yakınlığını hissediyoruz.
_ Seni icat ettim ben, kimsin? Nasıl şeysin, biliyor muyum? Ne ehemmiyeti var? Her şeyi ben yaratmalıyım. Bütün hayatım böyle geçti. Hayatımı ben yarattım. Beni ahmaktır bu kadınlar! İsterler ki erkek onlara gitsin, onları bulsun, onlara şekil versin. Hep o sıcak balmumudurlar. Hep erkeğin baş parmağı altında bin şekle girerler. İrade ilk teşebbüs edildi değil midir? İlk isteyen galiptir. Seni ben yarattım. Bakalım sesin benim içimdeki ses mi? Ay... Damağımda bir donukluk var.Nedir bu?
_Tavuk kesmezsiniz,değil mi ?
_Öyle anlarınız olabilir ki adam öldürebilirsiniz.
_ Belki.
- Muhakkak. Bundan başka her gün azar azar birini öldürdüğümüz de muhakkaktır. Ve bu " biri" en sevdiğiniz insandır.