Merve Cura
@BaykushMc
Pişman olmak için geçti ve yaşamak için sevmekti hakikât.
Türk Dili ve Edebiyatı Lisans/Pedagojik Formasyon
Akşehir/Çumra/Aksaray
16 Aralık 1996
412 okur puanı
Aralık 2019 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Yetişemediği yerde bırakmalı insan koşmayı. Çünkü her tercih bir acıdır. Ve insan acısını çekmek için hiç değilse özgür olmalıdır. Her tercih aynı zamanda bir vazgeçiş olduğu için acıdır. Yaşamın içerisinde değil tercihlerimizin dönüşünde hissederiz biz bunu. Ve insan öylesine yaşayıp nefes aldığı hayattan öylesine giderken arkasında kalanlar vermiştir sınavını. Ne için yaşıyorsun, kimsin ve bulunduğun ortamda sen misin? Öyle insanlar gördüm acılarını gözlerinde taşıyorlardı, öyle insanlar gördüm sadece yaşıyorlardı. Zamanın çılgın tüketimine inat; acıyı içimde taşıyorum. Kaderin acılığında yoğrulan bir insanım. En büyük acı insan olmayı tercih etmektir. Zor olan ise insan kalabilmektir.
İnsanlar diye başladığım konunun devamında kendimi dışarıda tutmuyorum. İçinde ve dışında olduğum konuları etraflıca paylaşmak istiyorum.
Ve insanlar duygularının esiri olmuşlar, özgürlüğün içine hapsolmuşlar özgürlük nedir bilmeden. Duygularını paylaştıkları kişilerin kim olduğunu bilmeden kurmuşlar ilişkilerini. Arkadaşlık, dostluk, eşlik böyle
Zaman yaşadığımız tüm anı kapsadığı için bütünseldir. Yaşamın bir çok alanında farklılıklar söz konusudur. Zaman bu farklılıkların da üstündedir çünkü zaman hariç diğer tüm şeylere zaman ayırırız. Zamanı iyi zaman ve kötü zaman diye bölmek de mümkün değildir. Çünkü iyi ve kötüyü de kapsar zaman. Sadece değerlendirmek mümkündür biz de bunu kaliteli zaman diye adlandırırız. Zamanı boşluktan alabilir miyiz ya da boş şeylerden? İnsanın düşünce gücüyle saat eş zamanlı çalışır. Düşündükçe zaman değerlenir, zaman değerlendikçe işlevsellik başlar. İnsanın temel ihtiyaçlarını karşıladığı zamana ihtiyaç eksenli zaman diyorum ben, onun dışında kalan tüm saatler kendini onu yaşayan sahibine bırakır. Bu yüzden zaman kişiye özeldir, bu da zamanı sahibine ait yapar. İnsan kendine ait yaşam ve düşünce alanında ne kadar aktifse zaman o kadar değerlidir. İnsan ne kadar pasifse ve düşünmüyorsa zaman sahipsiz kalır ve boşuna akar. Zamanı değerlendirmenin yolu ona sahip çıkmak ve onu koruma altına almaktır. Bu da boş zamanı daha kullanılabilir hâle getirmekle mümkün olur.
Okur Takip Önerileri
Bir gün öyle bir güzellikte olur ki bin yıl bile paha biçilmez. Bin yıl öyle bir boşlukta olur ki bir gün dahi paha biçilmez. Bu da insan yaşamıdır. Öyle bir insan gelir ki ses olur. Öyle insanlar geçer ki çığlık bile atsalar kulakların sağır olur. İnsan hata payına sahiptir, yanılgı üzerine yaşam kurar; bu da yanılsamadır yani görünen kısımdır bu. Bir de görünmeyene aittir insan; duygularıyla, yaşama kattıklarıyla, yaşamdan kopardıklarıyla, kızgınlıklarıyla ve en önemlisi sevgisiyle. İnsana katılacak olan tek şeydir sevgi. İnsanı büyütür, yaşatır ve eğitir. Yaşamda ölmeyen, varlığını sürdüren tek şey sevgidir. Ne mutlu ki ona sahip ve yaşatıyorsan, ne kötü ki sahip değil ve öldürüyorsan.🦉
Güçlü olmak istiyorum güçlü görünmek değil. Mutlu olmak istiyorum, mutlu görünmek değil. İyi olmak istiyorum iyi görünmek değil... Ne çok görüntüyle alâkalı her şey, görünene ait sanki yaşam. Hâlbuki görünmeyenin elinden akıyor zaman. Görünmeyenden alıyoruz tüm varlığımızı, yaratılışımızı.
Görünmek adına her şeye bürünüyoruz ve eziyoruz ayaklarımızın ve gururumuzun altında her şeyi. İnsan olmak adına insan olmaktan çıkıp var ediyoruz kendimizi. Güzel dışında hiçbir şeye yaşam hakkı tanımıyoruz. Güzellik de belli bir kesimce kısıtlanmış alana hitap ediyor. Herkesin güzel bulduğu şeyi sahipleniyoruz ruhsuzca. Samimiyet, merhamet ve değer yargılarını değersizleştiriyoruz sahip olmadığımız için.
Şöyle düşünüyorum da ben ötekileştirdiğiniz o kişiyim. Kimseyi kendi düşüncelerimin altında ezmeye çalışmadım. Kendi güzelliğimi kimsenin önünde bulmadım; gördüğüm her şey daha güzeldi benim için. Daha güçlü hissetmek için kimseyi de ezmedim. Ego savaşım bir başkasının yıkımı olmadı. Çocukluğumdaki gibi kalmayı istedim hep. Öylesine olduğum gibi, içimden geldiğince, çaba sarf etmemiş çocuk kalbimle. Neden iyi şeyler terkediliyor hep, neden olduğuna sahip çıkmadan olacağının peşine düşüyor insan.
Kavgam bitmedi, bitmeyecek hatta kendimle bile. Evrildiğim her şeye, herkese karşı çocuk yanım savaşta olacak. Ne zaman kendimden gitsem yine kendime doğru kosacağım. Çocuk adımlarımla, çocuk şarkılarımla, çocukken sevdiklerimle. Şimdi nasılım bir yanım hâlâ o günlerimden kalma, bir yanım büyüyor bir yanım eksik ve o çocuktan eksilmiş...🦉✍🏻
Ben benim yapamadıklarımı yapan insanları hiç kıskanmadım aksine benim için hep örnek oldular. Cesaretlerine hayrandım, kararlarına hayrandım ve dahi güçlü oluşlarına. En mühim şey danışmaktı benim için, neyi nasıl yaptıklarıydı. Bana yol gösterecek olanları izledim ve izleyecegim daima. Bu benim varlığımdan bir şey eksiltmez, benim yabancı olduklarımı ve alışkanlıklarımı değiştirir. İnsanın hayatında değerli bir şeydir ki bir ayna bekler seni yolda. Yolunda seni bekleyen her türlü şeyi yansıtır, aydınlatır en parlak olanından. Bir Güneş gibi sana açar bir güneş gibi seni aydınlatır. Tıpkı bir Güneş gibi evrenseldir ve evrendendir.
Bir gün siz de yok olacaksanız sevmeyin beni... Bir film daha nasıl anlatabilir ki yalnızlığı ya da sevgisizliğin insanı dönüştürdüğü yüzünü. Kaçımız hayalini kuruyor kaçımız kimin peşinde umut kırıntılarını arıyor. İçinde barındırmadıkları kaç duyguyla daha yüzleşeceğiz. Kaç duygumuzla birlikte daha ne kadar yalnız kalacağız. Evet sonu olmayan bir film bu, bu da başından belli. Hangi duygunun eşiğine gelsem yanımda biri oluyor hangi duyguyu yitirsem o da bitiyor. Sevmek meselesi mi bu insan olmak mı yahut sahip olmadıklarımız mı? Belki de insana en büyük ceza insan olmaktır belki de yaşamın trajedisi de budur işte: SANA BENZEYEN AMA SENİN YIKIMIN OLAN BİR BEN...
"kitabın yazgısı, onu okuyanların anlayışına bağlıdır."
Sayfa 363Kitabı okudu
Yeryüzünde dolanan bir ayna idi ayaklarım. Nereye bastımsa yansımasını gördüm rüyaların. Meğer ki alemde iyilikten alâ güzellik kötülükten alâ çirkinlik yokmuş. Dönmekte acele etmeyen dünyada acele ile dönen bir Adem'dim ben. Dünya milyar yıldır akışındayken ben üç günlük ömrümün telaşındayım. Sevginin inceliğinde elendi ruhum, bedenim perde aralığında yorgun. Bir hediye ile verilmiş dost, insana nasip olmayan bir sevgi, bilgide yoğrulmuş bir hoca ve düşünen bir akıl düşmüş hisseme. Benim dünyadan nasibim böyleyken, ahireti merak ederim var mı yolum...🦉
O kahredici ruhsal yalnızlık... ve bireyi öbür insanlardan ayıran, yalıtan sınırlar... yazarın sözleriyle söyleyecek olursak, bedensel olarak ne kadar yakınına varırsan, duyacağın acının da o kadar büyüyeceği sınırlar...
Sayfa 273Kitabı okudu
Dünyayı, maddi dünyayı nasılsa, öyle görür; ona göre dünyamız dünyaların en iyisi değildir; bununla da kalmaz Maupassant, -Horla'da son derece çarpıcı bir biçimde dile getirdiği gibi- aklın da, aşkın da isterlerini yerine getiremeyen, bambaşka bir "şey"olarak görür dünyayı; ona göre bir başka dünya daha vardır ya da hiç değilse insan ruhunun böyle bir başka dünyaya gereksinimi vardır.
Sayfa 273Kitabı okudu
Bu olayı böyle ayrıntılarıyla anlatmamın nedeni, kuşku duyulmaz bir gerçekliği vurgulamasından dolayıdır: Genellikle, çoğunluğun yararı gibi gerekçelerle vicdanınıza ters düşen bir kurumla uzlaştığınızda kendinizi kaçınılmaz olarak, çoğunluğun yararına bir şey yapmak şurada dursun, onaylamadığınız bir kurumun yasallığını benimsemiş, hatta bu kurumun neden olduğu kötülüklere ortak olmuş durumda bulursunuz.
Bir uzlaşmanın beni içine sürüklediği yanlışı hiç değilse bu açıklamayla düzeltebildiğim için memnunum.
Sayfa 254Kitabı okudu
Çağımızda sanatın görevi, insanların esenliğinin onların bir araya gelmelerinde, birleşmelerinde olduğu gerçeğini akıl alanından duygu alanına geçirmektir; sanatın akıl alanından duygu alanına geçireceği bir başka gerçek de, varlığını sürdürmekte olan şiddetin egemenliğinin yerini ilahi egemenliğin, başka bir deyişle hayatımızın en yüce amacı olarak bizlere sunulmuş olan sevginin egemenliğinin alması gerektiğidir.
Sayfa 231Kitabı okudu
24.03.2024
Sıyırdım kendimi öylesine verilmiş sözlerden, öylesine kurulmuş cümlelerden. Öyle bir varlık ile inşa olmuş ki ruhumun sınırları bile, hangi inançsız bedenin sözüne inanır ki yemin etse bile. Zaman yok mekân canımdan öte bir yerde, kelime tutmuş kendini, mürekkep kanıyor. Sözler göklerden ağlıyor yalan bir tehditle. Dost aynasında doğuyor Güneş bir tek, Ay Güneş'in etrafında yek. Gözlerimin perdesinde bir keder kendini ele veriyor, kaderim görülmemiş bir sabırla direniyor. Ne çaresizim, ne varlıksızım ne de uzağım ateşin gölgesinden. Gün bitmez benim için; dünde, bugünde, yarında umudum için. Kıvranırım aklımın sınırlarında, çıkamam bilmem ne için. Gönül aklı geçemez, sınır edep için. Ama durmaz da yerinde vuslat yakındır, ey nefis sakın kendini zamaneden bir nefes al ve dur. ✍🏻
MC.🦉