Sabitlenmiş gönderi
İnsanoğlu çok garip bi yanıyla uzayın öte yanını hayal ediyor bi yanıyla yarın başına ne geleceğinden habersiz sevdikleri yanındayken yaşadığı ufacık sıkıntının dünyanın sonu olduğunu sanıyor. Halbuki ölümden daha büyük bir sıkıntı yok. Ölümden daha acı daha beter bir ayrılık yok eğer sevdiklerin sağlıklıysa yanındaysa başına ne gelirse gelsin hala mutlu günündesin…
Uğrum sıra giden Boz atlı Hızır
Ayrılık derdinin dermanı nedir?
Şu iki âleme olmuşsun nazır
Ayrılık derdinin dermanı nedir?
Sığanmıştır ağca kolun bilekler
Hak katında kabul olsun dilekler,
Arş yüzünde secde kılan melekler,
Ayrılık derdinin dermanı nedir?
Dermân arardım derdime derdim bana dermân imiş.
Bürhân aradım aslıma aslım bana Bürhân imiş.
Sağı solum gözler idim dost yüzünü görsem deyü.
Ben taşrada arar idim ol can içinde can imiş.
öyle sanırdım ayrıyam dost gayrıdır ben gayrıyam.
Benden görüp işiteni bildim ki ol cânân imiş.
Anla hemen bir söz dürür yokuş değildir düz dürür.
Âlem kamû bir yüz dürür gören onu hayrân imiş.
İşit Niyâzî'nin sözün bir nesne örtmez Hakk yüzün
Hakk'dan ayân bir nesne yok gözsüzlere pinhân imiş.
Ahmet özhan
Okur Takip Önerileri
Kader nedir? İnsanın elini kolunu bağlarmı kader. Yoksa insan kaderin bir parçasımıdır. insana yön veren nedir insan gemisinin dümenindemidir her daim yoksa dümenin başında onu aşan onun üstünde bir güçmü vardır.
İnsan kaderin bir parçasımıdır? Yoksa tercihlerimiz mi bizi kadere teslim eden bilmiyorum. Ama bildiğim birşey varsa insan kaçamazmış kaderinden,yolundan, yörüngesinden kaçamazmış..
İnsan sesler biriktirir içinde,renkler biriktirir, duygular biriktirir ve bize yolu gösterende onlar olur genellikle.çoğumuz kayboluruz hayatın bu tozlu çamurlu yollarında nereye gideceğimizi bilmeden ne yapacağımızı bilmeden.çoğumuz bir yol arar dururuz umutla ve hiç vazgeçmeden.bekleriz herşeyin en güzel olmasını korkularımızın boşa çıkmasını sahillerin en güzeline varmayı bekleriz.ve bilmeyiz başımıza nelerin geleceğini yolun bizi nerelere götüreceğini insan çok katmanlı bir dünya insan büyük bir dünya ve asla yaşadıklarından ibaret değil insan. yaşadıkları,yaşayamadıkları, hissettikleri, hissetmedikleri,anladıkları, anlayamadıkları insanı insan yapan bunlar ve insanın içinde sayısız yollar var.insan adedince yollar hakikate giden özüne giden yollar..
İnsanların görünür yükleri kadar görünmeyen yükleride varmış ve insan taşıyabildikleri kadar taşıyamadıklarıyla da insanmış ben bunu anladım.yükün en büyüğü çocukluğuymuş insanın çocukluğunda yaşadıkları kadar yaşayamadıkları da bir yük olarak binermiş omuzlarına. Kimi için geç kalınmış hayallermiş birileri yerişirken oraya birileri teselli olacak bir şeyler bulur Öyle yaşarmış. Beni bu yükler büyüttü kalbimi eze eze taşıdığım yükler bana kaçmamayı öğretti bana taşımayı ne pahasına olursa olsun o yükün altına girmeyi öğretti. Bende öyle yaptım çünkü yükler insanlar içindir ve birileri taşıdığı için daima hafifletir..
İnsan varla yok arası bir çizgidedir. Dünya varla yok arası bi çizgide. Bigün sevdiğin yanında olan bigün yanında olmayıverir. Onca biriktirdiğin ne varsa aşk,sevda,mal,mülk,eşya onca hatıra yaşadığın onca hayat hepsi birgün olmayıverir.ananın evladı evladın anayı babayı tanımayacağı günü varın siz düşünün. Kayıp giden onca şey her an ölen yeniden dirilen insan varmıdır yokmudur siz karar verin..
Her insan ölürken bi cümle bırakır ardında. Ve her ölüm son cümlesidir insanın.hem dünyaya hem insanlığa.insan yaşarken izler bırakır. kimi güzel bir iz bırakır ardında iyilikle anılacağı güzellikle anılacağı. Kiminin acısı,kiminin ızdırabı,derdi, çilesi ama bildiğim birşey varsa anamın dediği gibi bu dünya tadımlık fazlası acı demek ızdırap demek..
İnsan içinde sayısız duyguyu taşır. İnsan içinde sayısız umudu taşır. İnsan içinde sayısız acıyı,mutluluğu taşır.insan içinde sayısız ayrılığı taşır.insan taşır insan sadece taşırr..
İnsan korktuğu içinmi gelir bazı şeyler başına yoksa başına geleceği içinmi hisseder insan onca korkuyu yoksa başına geleceklerden tamamen habersizmidir insan. Hiçbirşey olmayacak gibi yaşamaya devammı eder hayatı. Neden en çok güvendiği yerden vurulur insan neden ençok güvendiği anda vurulur.sevdiği içinmi acı çeker insan.sevginin yükü arttıkçamı artar acının yükü?
İluhta bayram en güzel bayramımız değildi ama en güzel bayramlarımızdan biriydi.babam bayramların her türlü güzelliği gebe olduğunu söyledi.bu bayramda öyleydi.pek çok kalbin yumuşmasına sebep olmuştu. Nerde o eski bayramlar demedim hiç. sürekli geçmişini anlatanlar geleceğinden emin olmayanlardır.en güzel bayramlar henüz yaşanmadı Ve onları yaşamak yaşatmak bizim elimizde sadece küçüçük bir dokunuş.sadece kim var dendiği zaman etrafına bakmadan ben varım demeye bakıyor.başka kimseden değil sadece kendimizden beklemeye bakıyor.ufacık bir dokunuş hayatımızı başkalarının hayatına ufacık samimi bir dokunuş yepyeni kapılar yepyeni mutlulukları açıyor. Sadece biraz cesaret başkalarından değil kendimizden beklediğimiz ufacık bir cesaret güzel bir geleceğin kapısını açacak.ben buna inandım bunu gördüm bu bayram.yaşanacak henüz yaşanmamış en güzel bayramlarımız için…
Eli kolu bağlı olmak ne demek bunu en iyi ben bilirim.insanın iradesinin elinde olmaması ne demek bunu en iyi ben bilirim.rüzgarın önünde savrulmak ne demek bunu en iyi ben bilirim.herkes savrulur bir yana doğru kimi nereye varacağını bilmediği gemilere savrulur.kimi savrula savrula en sonunda güvenli bir sahile vurur güvenli olduğunu bile bilmeden. Kimi teslimdir bu savruluşa kimi meftundur kimi şükreder durur kimi istesede savrulur kimi istemesede savrulur..
İnsan çok konuşan, çok geze n,çok yaşayan ama az anlayan bir varlıktır ben bunu anladım.çoğusu aşık olur ama kime aşık olduğunu bilmez. Kimi olmayacak yaraya tutulur aşkın elinde bi ot gibi yanar durur kimi aşkın en temizine en güzeline sevdalanırda sevgili iyi olsun ister başkada birşey istemez. Kimi için bi takıntıdır aşk hırstır, ferasettir ve yakar durur onu ama hakikatte aşk değildir bu.aşk dipsiz bir kuyudur derinleştikçe derinleşir ve sonunda vardığı yer hep o. o mana. Ne mutlu o manayı bulana…
Her acı her kaybediş insanda bir yara açıyor.bazı yaraların sarılmadığını sarılamadığındam eminim artık. Bazı korkularımız hortlayıp çıkıyor saklandıkları yerden ve bizler en ufak bir şeyde dahi kaybetmenin derin korkusunu yaşıyoruz.kimimiz kaybettiklerimizin korkusuyla yaşıyoruz yeniden kaybetmekten ve yeniden kim olduğumuzla yüzleşmekten kaçıyoruz. Kimimiz bir daha kaybetmemek için sımsıkı sarılıyoruz.kimimiz birlik ve beraberlikte buluyoruz bu kaçışı el ele bilek bileğe verip bütün korkularımızın endişelerimizin üstesinden geliyoruz. Kimimiz yepyeni başlangıçlara çeviriyoruz korkularımızı kaçmadan ve yüzleşerek.kimimiz vazgeçemiyoruz gidemiyoruz kaçıpta hayatın yalanları daha sıcak geliyor kimimize gerçeğin yakıcı ve acıtıcılığından.kaybetmek terbiye ediyor çoğumuzu kaybetmek kızgın demirin üstüne inen bir çekiç gibi,tokmak gibi.kaybetmek terbiye ediyor hepimizi hayatı böyle böyle öğreniyoruz.böyle böyle güçleniyoruz ve böyle böyle sarılıyoruz birbirimize herzamankinden daha güçlü ve daha sıkı..
En güzel niyetler en saf duygular demişti büyük annem hiç açılmayacak kapıları açar. insanın boğazında kalan ne kadar yutkunamadığı yumrusu varsa yutkunur insan.kim neyin hasretini çekiyorsa bir bir nasip olurmuş insana yarım kalmışlığı,olamamışlığı, eksikliği tamamlanıverir insanın.kimi ne hasreti varsa kavuşuverir insan.kimi ne hüznü varsa gider.kim neyi tamamlamak istiyorsa bu hayatta o tamamlanıverir.
insan içinde kalanlarla insan, insan tamamlayabildikleriyle insan,insan muradıyla insan..
Bir insanı insan yapan nedir? Suretimidir gerçekten yoksa siretimidir? basirettir aslolan insandır içinde taşıdıkları ile insan güzellikleriyle insan düşündükleriyle insan yaptıklarıyla insan..
