İşte bu noktada aklıma soytarılık geldi.
Bu, benim insanlara son yakınlaşma çabamdı. İnsanların beni dibine kadar dehşete düşürmesine rağmen onlardan ne yaparsam yapayım kopamıyor gibiydim. Böylelikle, "soytarımla" birlikte insanlarla bir noktada bağ kurmayı başardım
Görünürde her zaman gülümsüyor olsam da içeride çaresiz bir mücadeleyle debeleniyordum, bir ipte yürüyordum, ter içindeydim, onları eğlendirdikçe felaket ihtimali her an yaklaşıyordu.
Min yerdə yolumda pusqular qurdun sən,
Hər addımımı güdüb aman vermirsən, Dünyada nə varsa hər şey öz hökmündə, Hər şey sənin əmrində, günahkar yenə mən?!
Ucsuz və bucaqsız bu geniş dünyadan, Yalnız iki növ insan olur faydalanan:
Ya hər yamanı-yaxşını, hər sirri bilən,
Ya bixəbər həm özündən, həm dövrandan.
Bir əldə Quran tutaq, bir əldə də cam, Gah işlərimiz halal olur, gah da haram, Göy qübbənin altında bu halətlə bizik: Nə kafirik ancaq, nə müsəlmanıq tam.
Səndən çəkib əl nə cür baxım başqa gözə,
Könlüm bacararmı yeni bir eşqə dözə? Bir ləhzə də göz yaşım gözümdən getmir,
Qoymur ki, açım gözlərimi başqa üzə.
Gəldim məscidə sanki savab olmaq üçün,
Əlbəttə ki, gəlmədim namaz qılmaq üçün,
Bir gün buradan bir canamaz çalmış idim,
Köhnəldi o, gəldim yenisin çalmaq üçün.
Zənn etmə ki, qorxum bu cahandandı mənim,
Ya bir gün ölün gedən bu candandı mənim,
Ölmək ki həqiqətdi, nədən qorxacağam? Qorxum yalnız pis yaşamaqdandı mənim.