Ahmet Leman
@AhmetLeman
Manastırlı Hilmi Bey
İstanbul
1563 okur puanı
Temmuz 2017 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Hiçbir şeyin hiçbir yerde alıkoymadığı ve size bağlı kalan bu mutsuz adama kendinizden ve güneşten söz edin.
Ahmet Leman tekrar paylaştı.
mevsim ona beyhudedir artık ne soğuk ne sıcak
bu çınar ömür boyu yalnızlığa hüküm giymiştir
her gün bir parça ölerek sürecini dolduracak
Sayfa 57Kitabı okudu
Ahmet Leman tekrar paylaştı.
Gidip gelen, koşan sonrasız bir aynada.
Bir bahçede düşünen ağacın altında,
Gecikmiş bir gemiyi bekleyen rıhtımda,
O kendi kendinin içinde garip konuk.
Okur Takip Önerileri
Yıldızlar bile dökülüyor gökyüzünden!
Bu karanlık, çalkantılı, engin denizde
Ufak bir adayı andırıyor ellerin,..
Tut beni gülüm, bu benim elim,
Kurudu gözlerimin sevinci.
Ağzımın tadı yoksa, hasta gibiysem,
Boğazımda düğümleniyorsa lokma,
Buluttan nem kapıyorsam, vara yoğa
Alınıyorsam, geçimsiz ve işkilli,
Yüzüm öfkeden karaya çalıyorsa,
Denize bile iştahsız bakıyorsam,
Hep bu boyu devrilesi bozuk düzen,
Bu darağacı suratlı toplum.
Gözlerinin yamacında küçük kuşlar
Uçar, ince darıyı toplamak için.
Güçlü bir rüzgâr esse,
Ayrılsa tohum samandan,
Özgür sofrada kardeşçe yenen
Ekmek için, ekmeklere doğru.
Kanım dışımda akıyor, kanımda yüzüyorum.
Deniz içimde.
İçimde dirilen martılar.
İçimde eski güneş çığlık çığlığa.
Eski bir aynada çoğalıyordum.
Birken on, onken yirmi; büyüyor kalabalığım.
Fırıncı, demirci, sabuncu, meyhaneci;
Deniz ben, sokak ben, ağaç ben, yalnızlık ben.
Kendimi içiyordum bardaktan, kendimi
Dişliyorum elmada.
Binsem dalına da sallasam ağacı,
Yıldızların dökülüverecek, Gece!
Bir fiskede devirdim, sildim yalnızlığı,
Kendi sütümle büyüyorum ölmezliğe.