“Ben vedaları sevmem albayım. Hiç gitmesin insanlar. Hele gelmemek üzere giderlerse, çok üzülürüm albayım, dayanamam. Gelmemek üzere gidenler çok sevdiklerim olur genelde. Bir de bir hikaye bırakır ki geride, noksanlığın daniskası içinde. Ölse, öldü dersin, ama ölmez onlar. Ölmesinler de. Ölürlerse bir kere daha üzülürüm. Çünkü koklayamazlar bir daha çiçek.
Yazık olur."
İnsan anlatmak istiyor albayım; böyle budalaca bir özleme kapılıyor. Bir yandan da hiç konuşmak istemiyor. Tıpkı oyunlardaki gibi çelişik duyguların altında eziliyor. Fakat benim de sevmeye hakkım yok mu albayım? Yok. Peki albayım. Ben de susarım o zaman. Gecekondumda oturur, anlaşılmayı beklerim. Fakat albayım, adresimi bilmeden beni nasıl bulup anlayacaklar? Sorarım size: Nasıl? Kim bilecek benim insanlardan kaçtığımı? Ben ölmek istiyorum sayın albayım, ölmek. Bir yandan da göz ucuyla ölümümün nasıl karşılanacağını seyretmek istiyorum. Tehlikeli oyunlar oynamak istiyor insan; bir yandan da kılına zarar gelsin istemiyor. Küçük oyunlar istemiyorum albayım.
Okur Takip Önerileri
"Madem gidecektin, ne halt etmeye geldin?"
"Gelmekler gitmek içindir, gitmekler gelmek için. Ama aslında ne gelmek vardır ne de gitmek..."
"Sinirimden gülüyorum albayım.Çünkü sinirlerim artık gülmek için kafamın neşelenmesini beklemiyor."
"İfade edemediğim bir eksiklik hissi var içimde, sanki her şey başka türlü olabilirdi."
"Karıncayı bile incitmem deme! Bile'den incinir karınca; söz söylemek irfan ister, anlamak insan."
Böyle yarım kalan işler bana hüzün veriyor.
