Hakan Osman Çaldağ
@hakkans
Sakini. Evli. hakkans.com'da hikâyeleri mevcut.
284 okur puanı
Ağustos 2019 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Habîb sokaktan geçerken orada oynayan çocuklar, onun geçtiğini görünce korku ve tiksinti içinde dağılırlardı. "Tefeci Habîb geliyor! Kaçın, yoksa tozu üzerimize siner ve biz de onun gibi lanetleniriz!" diye bağırırlardı.
...
Hasan-ı Basrî ile buluşmasından ayrılırken daha önce önünden kaçan çocuklar şimdi "İşte tövbekâr Habîb geçiyor, kaçın ki bizim tozumuz ona bulaşmasın, çünkü bizler günahkârız!" diye bağırdılar.
Sayfa 188
"Ama arkadaş inatçı; kurcalamaya devam ediyor: 'Ya bütün bunlar tamamen uydurmaysa?' Ben de, 'Peki, hadi diyelim ki hepsi uydurma. Şu anda yaşadığım hayattan gayet memnunum. Çalmıyorum. Zina etmiyorum. İnsanlara zarar vermiyorum. İyi biri olmaya gayret ediyorum. Hatalara düşüyorum ama genel olarak insanlara iyi bir örnek olmaya çalışıyorum. Ve umarım öldüğümde aileme iyi bir örnek bırakmış olurum ve bu da benim için yeterince iyi. Ama ya ben ölürsem ve üstüne bir de Cennet varsa? TOMBALA! Her türlü kârdayım yani. Hem harika bir hayatım var. Hem inancım var. Bu bana yeter. Bu akl-ı selîmin gösterdiği yoldur ve beni İslam'a götüren de bu' dedim."
Sayfa 169
"Bir tanesi domuz pastırması hakkında sürekli sorular sorup durdu. 'Neden domuz eti yemiyorsun?' 'Çünkü yemiyorum.' Gene sordu. 'Neden domuz yemiyorsun?' 'Şimdi beni iyi dinle' dedim. 'Evime gelsen ve ben de sana desem ki evimde dilediğin kadar; bir ay, iki ay, neyse, kalabilirsin ama şu odaya girme lütfen. Ye, iç, keyfine bak, ama bir tek bu odaya girmeni istemiyorum. Bu isteğime saygı duyardın, değil mi? Eğer Tanrı bana 'Sana verdiklerim şunlardır: Aile, sevgi, bir yuva; ama lütfen bana bir iyilik yap ve domuzlarımı yeme' derse, bu benim için yeterince iyi bir nedendir ve bu mesele konusunda tıbbi veya teolojik tartışmalara girme gereği duymam Allah diyor ki, 'Domuzlarımı yemeyin!' Bitti, o kadar! Aferin sana. Bu kadar. Hikâye burada biter.'
Sayfa 169
Okur Takip Önerileri
"... 'Buraya gelmek zorundasın' dedim. Beni babamdan istemeli ve çocuklarımla tanışmalısın." Bir aydan biraz daha uzun bir süre sonra İsmail Brezilya'ya geldi. "Pazardan aldığı ucuz, kırmızı tekerlekli bavuluyla geldi. O çok mutlu, bense çok heyecanlıydım. Hafta sonunu birlikte geçirebilmemiz için çocuklarımı anneme gönderdim. Harikaydı. Normal bir hayat gibiydi. Sürekli beraberdik." Yine de Luciana'nın birtakım endişeleri vardı. "Kendi kendime 'Bu adam Türkiye'den geliyor. Ya Japon yemeklerini sevmiyorsa?' Bu, benim fedakârlık kıstasımdı. Onu en sevdiğim suşi restoranına götürdüm. Hiçbir şey söylemedim veya onu hiçbir şekilde önden hazırlamadım. 'Yemekte çip balık olacak' demedim, mesela! Beyazıt'ta böyle bir şeyin olmadığından emindim. Sadece suşi, saşimi ve diğer sevdiğim yemeklerden sipariş verdim. Yemeklere bayıldı! Sınavımı geçti!"
Sayfa 130
Ertesi gün Sultanahmet Camii'ne gittik. 2 Mayıs 1994'tü. Camiye girdiğimde dizlerim tutmadı. Ayakta duramıyordum. Ağlamaya başladım. Kriz geçiriyordum. Herkese beni bırakıp devam etmelerini söyledim. Bana ne olduğunu bilmiyordum. Camiden çıkarken avluda abdest alan adamlar gördüm. Yaptıkları şeye dikkat kesildim. Abdest hakkında bir şeyler okumuş, ama kendim hiç abdest almamıştım. Bu şekilde yıkanmanın çok güzel olduğunu düşündüm, bu yüzden iki günde bir, onları yıkanırken gördüğüm gibi ben de yıkanıyordum. Ne zmaan abdest alınacağını bilmiyordum. Namaz vakitleri hakkında da bilgim yoktu ama camiye gidip namaz kılan hanımları taklit ederdim. Öğleden sonra bir Kur'ân tilaveti dinledik. Çok güzeldi. Hepsi içime işliyordu.
Sayfa 126
"Allah'ın bize bahşettiği kadere ve hükmüne razı olmaya ne oldu? Memnun olmak zorundasınız. Hz. Şuayip'i (a.s.) âmâ yarattı, ama o bundan şikâyet etmedi. Sevdiklerinin yüzünü göremedi ama içlerini gördü. Zahirî taraflarını da görebilseydi o da güzel olurdu. Ama bu ona nasip olmadı, o da elindekiyle yetindi. İmtinan, sükûnetimizi korumak ve çektiğiniz sıkıntıda, çilede aklınızı yitirmemektir..."
Şems-i Tebrîzî
Sayfa 122
İsmail, hıfzını ikmâl ederken küçük, pille çalışan transistörlü bir radyoda Kur'ân tilaveti dinlerdi. Yayın İstanbul'dan yapılıyordu ve kârîlerin onun köyde öğrendiğinden çok farklı okuduklarını fark etti. "İstanbul'dan gelen tilavet çok daha incelikliydi. Köyde öğrendiğimle yakından uzaktan alakası yoktu. Kur'ân öğrenmek için en iyi yerin İstanbul olduğunu söylediler. Hıfzımı bitirditen sonra, on yaşındayken, daha sonra köyüme dönüp öğretmenlik yapabilmek için İstanbul'a gidip düzgün okumayı öğrenmeye karar verdim."
Ağabeyleri karşı çıktı. "'Hayatta olmaz!' dedi abilerim; 'Biz bile gidip İstanbul'da yaşayamayız. Orası bambaşka bir dünya. Sen kör başına nasıl yapacaksın?' İki kez kaçmaya çalıştım ama beni yakalayıp köye geri getirdiler." İsmail bu sefer tam teşekküllü bir kaçma planı hazırladı. "Ben İstanbul yolunu yarılayana kadar gittiğimi bile fark etmeyeceklerdi."
Sayfa 113
"Bence, hiç kimse tek seferde Müslüman olamaz. Müslüman olur; sonra kâfir olur, sonra yine Müslüman olur, sonra kâfir olur; sonra yine Müslüman olur ve her seferinde içinden bir şeyler çıkarak yok olur. Yani, kişi kemâl bulana kadar bu böyle devam eder."
Şems-i Tebrîzî
Sayfa 105
Hakiki İslam, hayatın ta kendisidir. İnsanları dönüştürür. Bilmek, farkında olmak temelinde vardır. Öğrenmeyi, bilmeyi emreder. Benim için bu çok ilham vericiydi çünkü Afro-Amerikanlar hakkında şöyle bir söz vardır: 'Siyahi birinden bir şey saklaman gerekiyorsa onu bir kitaba koy.' Bu tür klişelere karşı savaş veriyoruz.
Sayfa 102
Bir suçu anlamıyorsanız, o suçu işleyenin iflah olduğunu nasıl anlayabilirsiniz ki?
Sayfa 100
Ebû Hafs Amr b. Seleme dokuzuncu yüzyılda (hicri üçüncü yüzyıl) Nişabur'da yaşadı. Okuma yazma bilmeyen, "el-Haddâd" (Demirci) nisbesini mesleğinden alan bir demirciydi. Genç bir delikanlı iken gönlünü hizmetçi bir kıza kaptırdı. Peşinden koştu. Tek istediği bu kızdı. Arkadaşları ona şehrin dışında yaşayan Yahudi bir büyücünün kıza
Sayfa 77
Ertesi gün çete başka bir kervana saldırdı. Her şey olup bittikten sonra kervandan bir yolcu öğle yemeğini yiyen haydutların yanına gitti.
"Elebaşınız kim?" diye sordu.
"Nehrin kıyısındaki şu ağacın arkasında bir adam yok mu; işte o. Şu namaz kılan," dedi eşkıyalardan biri.
Yolcunun kafası karıştı; "Ama namaz vakti
Sayfa 54
Şeyh Ebu Ali Dekkâk'a (kuddise sirruh) göre: "Tövbe üç kısımdır. Başı tövbe (günahtan dönüş), ortası inâbe (Allah'a teveccüh) ve sonu ise evbedir (Allah'a geri dönüş)." İmam Kuşeyrî Hazretleri (kuddise sirruh), bu sözleri şöyle açıklıyor: "Kim Allah'tan korktuğu için pişman olursa tövbe etmiş olur. Kim Allah rızası için pişman olursa Allah'a doğru döner, bu da inâbe olur. Ve kim Allah'ın emrine, ne rahmet umarak ne de cezadan korkarak, sadece Allah için uyarsa, o da evbe olur ve kişi Allah'a rücû hâlini kazanmış olur."
Sayfa 18
Birisi Zünnûn-ı Mısrî'ye (kuddise sirruh) tövbeden sorduğunda, "Avam ma'âsiden (günahlardan) tövbe eder, havas ise gafletten" buyurmuştur.
Sayfa 18
Günümüzde genç Müslümanlar; Peygamber Efendimizin (sallallahu aleyhi ve sellem) kemali, ehl-i beyti ve ashâbı (Allah hepsinden razı olsun), ayrıca velayet sahibi selef-i sâlihîn hakkında kitaplar okuyorlar. Okudukça da kendilerini bu zatlarla kıyaslayıp "Biz çoktan mahvolmuşuz!" şeklinde bir ümitsizlik girdabına kapılıyorlar veya iyi ihtimalle, dinimizin özü olan bu manevi ihsan yolunda yürümek için yetersiz olduklarını düşünüyorlar. Gençlerin çoğu geleneksel öğretilerden kopmuş vaziyette. Anne babalarından dine dair hayır-şer ne alıyorlarsa ya yollarına o noktadan bir şekilde devam ediyorlar ya da bu çok kusurlu, hatta bazı durumlarda acayip bir ucube derekesinde eksikliklerle malul öğretilerde sıkışıp kalıyorlar. Kendilerini zayıf ve değersiz hisseden bu gençler, sanki dine dair ümitlerin yitip gittiği bir bezginlik sarmalında kayboluyorlar. Bir şekilde bu hengâmda, "tasfiye-i kalb" (kalbin saflaştırılması) meselesinin sürekli bir dönüş (rücû/tövbe) gerektiren bir döngü olduğu gerçeğini gözden kaçırmışlar yahut hiç anlamamışlar.
Sayfa 17