"Size öyle bir hikaye anlatacağım ki, anlatacaklarım bittiğinde, öğrendiklerinizin bir kısmını unutmak isteyeceksiniz. Heyhat, hepimiz unutmayı becerecek kadar şanslı değiliz."
Nermin Yıldırım ne güzel anlatmış Feribe'yi ve onun hikayesini. Okumalara doyamadım ben. Şimdiye kadar okuduğum beş kitabı içinde hem Unutma Derslerini hem de Feribe'yi ayrı bir yere koydum. Üzgünüm Adalet.
Gelelim biraz Feribe'nin hikayesine. Feribe aşk acısı çeken bir kadın. Derdi yaşadığı aşk acısından kurtulabilmek. Durumu çıkmaza sokan ise Feribe'nin bu aşkı ve sonrasında dayanamadığı acıyı evliyken bir başkası ile yaşaması. Feribe bu acıdan biraz da suçluluk duygusundan kurtulmak için unutmanın yollarını arar ve bu arada karşısına Mazi İmha Merkezi çıkar. Kısaca MİM. MİM'de unutma derslerine başlar Feribe, ancak her şey beklendiği gibi yolunda gitmez. O bir taraftan sabık sevgilisini unutmaya çalışırken hayatı büsbütün allak bullak olur, Feribe'nin aklına gelmeyecek şeyler başına gelir.
Kitapta aşkın ve hayatın cilvelerini mizahi bir dille anlatarak Nermin Yıldırım, belki de biz okurların bu altından kalkılması zor durumu anlamamızı kolaylaştırıyor. Bu arada Feribe adını benim gibi merak edenler için; Farsça'da bir kadın adı ve anlamı "Aldanmış".
Hayat gerçekten çok kısa. Sevabıyla günahıyla hayatı yaşamak, düşmek kalkmak, sevmek, sevilmek, hatta bazen sevilmemek, aldanmak, aldatmak, iyi kötü her şeyi ile bize bahşedilmiş bir zaman. İnsan hatalarda yapmalı, kontrolden de çıkmalı belki. Her şeyi yaşamalı. Ama en önemlisi her zaman yine kendi yolunu bulmalı, hayata karşı direngen tavrını korumalı.
Yarının ne getireceğini hiçbirimiz bilmiyoruz. Her şeyi doğru yapmış biri olmak mı yoksa "yaşadım" diyen biri olmak mı?
Ben Feribe'yi çok sevdim. Unutma Derslerini de çok severek okudum. Herkese de tavsiye ederim.
