Bu yıl gittiğim izmir tüyap kitap fuarında tanışıp, ne zamandır bir kitabını okumayı istediğim bir yazardı 
Nermin Yıldırım , kitabı benim için imzalarken yazdığı " unutmak istemeyeceğin anılar yaşadığın bir hayata" diyerek içimi ısıtan bir yazar oldu ilk anda.
Ilk okuduğum kitabı olmasına rağmen, arkadaşımla uzun bir sohbet ediyor gibi hissettim, aslında bu kitaba dair yazmak istediğim çok şey var ama ne kadarını anlatmak ya da ne kadarını kendime saklamak doğru bilemedim.
Kitap adından da anlaşılacağı gibi unutmak istediklerimiz ve ne kadar unutmamız gerektiğiyle alakalı.
Yıllar önce yaşadığım bir olayla ilgili bir şey paylaşmak istiyorum, aslında kitap tam da bununla ilgili.
17 yaşında lise çağında ilk aşkım diyebileceğim dolu dizgin bir ilişkiyi bitirdigim gün ,kırgınlıklar içinde yurda kendim döndüğümu sanmıştım, çünkü beynim o durumda onun beni yurda bırakmış olabileceği gerçeğini kabullenmemişti ve kendince bir savunma mekanizması geliştirmişti, kendini korumak için. Yaklaşık 10 yıl sonra karşılaştık ve konuştuğumuzda mazide kalan o gün aslında o beni arabasıyla yurda bıraktığını hatırlatmıştı ve ben bunu 10 yıl.sonra hatırladım.10 yıl boyunca unutmuştum o olayı, ya da olmasını istediğim gibi hatırlamıştım.
Bazen hatırlamak istediğimiz gibi hatırlar, bir acıyı paylaşıp bir olayı anlatırken yıllarca olmasını istediğimiz gibi anlatırsak beynimizde onu o şekilde hatırlıyor. Neden unutmak isteriz ki? Her yaşadığımız bizi biz yapandir, eğri ya da doğru, doğru ya da yanlış...Hepsini yapan yine biziz. Hiç birimiz mükemmel değiliz, başka insanların yaptığı hataları gördüğümüzde o insandan daha mi mükemmeliz ki o hatayı bir gün biz de yapmayız...
Çok hata yaptım belki hala yapıyorum ama hatalarımdan asla pişman olmadım, çünkü her hata bir şekilde başka bir şeye sebep oldu. Bir hata,bir doğru doğurdu. Belki de doğru sandığınız, bir hata...yaşamadan hiç bir şey tecrübe edilemiyor, o yüzden hata yapmaktan korkmayın, o yaptığınızı düşündüğünüz hata sizin başka bir doğruyu görmenizi sağlıyor.
Içimizden bir kitap,okuyun derim, her hatırladığımızda unutmak istemeyeceğimiz anılar yaşamamız dileğiyle. Anılarla kalın, sevgiler.
··
245 görüntüleme
Buna benzer bir şeyi bende yapmayı öğrendim.
Bazı şeyleri hatırlamak ,karanlıkta yorganın altında bile kasılmama, gözlerimi sımsıkı kapamama sebep olmayı bırakmayınca şöyle bir yol bulmuştum.Tüm cesaretimi toplayarak o ânlara yeniden gidiyor, tüm olanları yeni baştan ama üçüncü bir kişi gibi izliyor birden ânı durdurup kendimi istediğim gibi konuşturup ya da ellerimle vücudumla istediğim tepkiyi verip en sonunda kendime sarılıyordum ve bu da benim kendim için en faideli terapi şekli idi..
Sonuç iyi olmaksa eğer gerçekte ne olduğunun çok da bir önemi kalmıyor zamanla..
İncelemenizi beğendim.
İlgiyle takip edicem bundan sonra da..
Saygılar☺️💐
Zaman geçtikçe, anılar biriktirdikçe ,o anıları ortak yasadigin kişilerde bir de şunu farkettim sevgili @patasana76 , güzel, mutlu, neşeli yani kısaca iyi anıları herkes aynı anlatıyor , çünkü her beyin onu doğru kaydediyor, ama üzücü, acılı yani kısaca kötü anıları her beyin kendi kapasitesine göre yumuşatarak kaydediyor, hatta çok yorgun beyinler belki de kaydetmiyor. Düşüncelerin için ayrıca teşekkür ederim, bende birbirimize faydalı olacağımızı düşünüyorum, saygılar ☺🙋♀️
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.