Sarah J. Maas yine ağlatmayı başardı...
İlk kitaptan beri bayılıyorum Danika ve Bryce dostluğuna. Kurgunun başından beri hayatta olmayan bir karakter ancak bu kadar göz önünde olabilirdi. Bryce'ın Danika'yı hatta şeytan sürüsünü bir kez daha görüşü ve aralarındaki o klişe diyaloglardan birini daha okumak beni hüngür hüngür ağlattı.
Yazarın şu karakteristik kalemine hayranım. Tüm kitap boyunca okuru hiç sıkmadan ısıtıyor, ısıtıyor, ısıtıyor ve bombayı en sona saklıyor. Hem de ne bomba.
(Yorumum spoiler içerebilir, dikkat.)
Hunt... Nihayet başından haleyi çıkarabilmen ve başından beri bunu yapabilecek yeteneğe sahip olman beni arada bıraktı. Yani ne skandallar yaşandı, niye daha önce keşfetmedin ki? İnsan bir dener yani.
Baxian, Hunt ve Ruhn arasındaki yeni oluşan dostluk ve zindanda geçirdikleri o korkunç anlar beni derinden sarstı. Baxian gerçekten de tam Danika'ya göre bir eşmiş, yazık olmuş.
Ve Bryce... Ah, benim favori karakterim. Sen böyle neye dönüştün?
Kitapta Dikenler ve Güller Sarayı karakterlerini görmek de çok güzeldi. Kitabın sonunda Nesta ve Bryce'ın son karşılaşmasında da ufak bir gönderme vardı, acaba yeni bir devam kitabı mı? Bilemedim ama merak içerisindeyim.
Müthiş, çok güzel, şahane bir kitaptı. Rigelus'un o son anı, Bryce ve Asteriler boşlukta süzülürken herkesin tek tek yarıkta toplanması ve Bryce'a yardım etmesi ve Hunt'ın da geçmişteki direniş ekibindeki kapanmamış meseleleri kapatması... Hepsi çok ama çok güzeldi. İkinci kitaptaki sonun etkisinden çıkamamıştım ve bu kitabı çok uzun süredir sabırsızlıkla bekliyordum, beklediğime değmiş. Her şeyiyle müthişti. Devamı gelir mi bilmiyorum ama gelmese bile bu seri bu kitapla tamamlanmış sayılabilir bence çünkü her şey nihayete erdi. Okuduğum en tatlı, en güzel sonlardan biriydi.
