Herkesin Okuduğu O Kitap!
Bu kitap yorumunu Instagram'daki "alintilarlayasiyorum" profilimde de okuyabilirsiniz: instagram.com/p/CkSy3Jstfze
"Ne, hâlâ Şeker Portakalı'nı okumadın mı?! Sana inanmıyorum!" diyenler için müjde... Bu zamana kadar okumadığım için utandığım bu kitabı sonunda okudum!
Bu incelemenin altına yazılan her yoruma karşılık olarak çocuklar ve gençlerin yaşlarına uygun ve kendilerini geliştirebileceği harika kitaplar önerdim. O yüzden kitap önerisi alabilmek için yorumları inceleyebilirsiniz.
Siz ilk olarak okumaya nasıl başladınız? Mesela ben bu kitabın yazarı 
José Mauro de Vasconcelos gibi okumaya kendi kendime başladım. Okumak derken ise alfabe ya da ana dili öğrenmekten bahsetmiyorum. Gerçek anlamda içinden gelerek kitap okumayı ve onları içselleştirebilmeyi kastediyorum.
Ailemden kimse kitap okumazdı, hâlâ da okumuyorlar zaten. O yüzden aileleri okuyan insanlardan oluşan çocukları hep kıskanmışımdır. Kitapla büyüyen, hayatı okumak ve sorgulamaktan ibaret olan insanlardı bunlar benim için. Kendi içimde ise her zaman bir yönüm eksik kaldı. Fiziksel ve maddi ihtiyaçlarım bir şekilde karşılanıyordu Zeze gibi, fakat ya duygusal ve manevi ihtiyaçlar?
Bence her insanın kendisine özgü ve sürekli olarak konuştuğu bir şeker portakalı fidanı vardır. Şunu da itiraf ediyorum, ben diğer insanlarla yaptığım konuşmalardan çok kendi kendimle konuşuyorum. Esas deliliğin ise insanın kendi kendisiyle konuşmaması olduğunu düşünüyorum. O yüzden her insanın kendi içinde hayali bir Minguinho'sunun olması gerek...
Ayrıca hadi kabul edin, büyüdükçe gerçek hayatı öğreniyoruz. Yalnızlaşıyoruz. Bilinçlendikçe Zeze'nin sahip olduğu masumiyeti kaybediyoruz. Zeze'nin yumuşak yüreği ise zamanla bu hayat içerisinde sertleşerek saflığını kaybediyor. Zaten bu büyüme aşamasının sancılarını da serinin 2. kitabı olan 
Güneşi Uyandıralım'da okuyabiliyoruz. O yüzden bu kitabı okurken aklıma başka bir kitapta geçen muhteşem bir pasaj geldi.
Oblomov kitabını mutlaka duymuşsunuzdur. O kitabı okurken Oblomov'a sorulan şu soru ve onun verdiği cevap çok dikkatimi çekmişti:
"— Ama hayatta sevmediğin şey ne? Onu söyle.
— Her şey; durmadan öteye beriye koşmalar, küçük ihtiras oyunları, hele de açgözlülükler, rekabetler, dedikodular, birbirine çelme takmalar, birbirini tepeden tırnağa süzmeler. Konuşmaları dinledikçe insan budalalaşıyor." [s. 214]
İşte gerçek dünyanın tanımı tam olarak bu! Oblomov'un yatağından kalkmamasının sebebi de buydu. Bu açgözlülükler, rekabetler, dedikodular ve diğer bütün saçmalıklar arasında Zeze, ağacı Minguinho ve onu arabasıyla gezdiren Portuga o kadar ütopik kalıyor ki... Zaten belki de kitabın sonunda Zeze, işte tam da bu yüzden gerçek hayatın kendisiyle tanışıyor.
Aslında bu kitap bize kendi Minguinho ve Portuga'larınızı kendiniz yaratın diyor. Çünkü toplumunuz sizi bir gün mutlaka yalnız bırakacak, hayal kırıklığına uğratacak, anlamayacak ve size şiddet uygulayacak diyor. Bütün bunlardan kaçabilmek için elimizde bulundurduğumuz en büyük sığınak ise kitap okumak. Gerçekliğin bombalarından kaçabileceğimiz en mantıklı mekan bence bu sığınağın ta kendisidir.
Kitapta sevmediğim bir yönü de söylemek istiyorum. Çoğunluğu çocuklara hitap eden böyle bir kitapta bu kadar küfür kullanılması pek hoş değildi. Bu noktada Zeze'nin yetiştirilme biçimine, toplumdan izole kalmış olmasına ve küfrü ailesine/toplumuna karşı bir tepki olarak kullanmasına vurgu yapıldığını biliyorum. Ama yine de bir çocuk olsam bir kitapta böyle ağır küfürlerle karşılaşmak istemezdim.
Peki, gerçekten de bu kitabı hâlâ okumayan kaldı mı? Bu sorunun cevabını ve diğer yorumlarınızı merak ediyorum.
Gerçek hayatta Zeze'nin saf masumiyetine sahip insanlarla karşılaşabilmek dileğimle...
incelememi 1000 beğeniye ulaştıran herkese çok teşekkür ederim! 🤓 yazdıklarım sizde bir karşılığını buldukça burada ben de mutlu oluyorum ve yeni incelemeler için motivasyon kazanıyorum. ❤️
kitap önerisi makinesi ayağınıza geldi. yorumlarınızın altına kitap önerisi verilir, 5 dakikada yapılır, hemen teslim edilir
incelemeye düşüncelerini veya yorumunu yazan bütün arkadaşlara gençlerin kolaylıkla okuyabilecekleri harika kitaplar öneriyorum! 🥳
harika bir cumhuriyet bayramı gününden sonra kitap önerisi dükkanımızı bugün de açtık. öneri almak ve ilk okuma serüvenini anlatmak isteyenleri yorumlara bekliyorum! 🤓
Annesi-babası kitap okuyan, evinde kütüphanesi olan ve kitaplarla büyümüş o çocuklardan olmak isterdim...Eminim çoğumuz isterdik.
İyi yönden bakmak gerekirse içimizde kitaplara dair olan o ışığı kendimiz fark edebildiğimiz için bir yönden de oldukça şanslıyız. Kendi şansımızı kendimiz yaratmış olduk.
Sen yorumladıktan sonra yeniden okumak istedim, sıcacık bir kitap. Ağır okumalardan sonra dinlenmek için araya sıkıştırılabilir.
kendi şansımızı kendimiz yaratmamız gerçekten çok değerli. belki de bu sayede zorunluluktan dolayı değil, içimizden gelerek okuyoruz
kitap önerim:
- yaşar kemal, filler sultanı ile kırmızı sakallı topal karınca
Ben evime hayli uzak bir köy okulunda ilkokulu bitirdim. Sürekli öğretmenler değişiyordu. Mekanı cennet olsun Seyfullah öğretmenim sınıftaki herkese, ailelerinden bizlere okuma kitabı aldırmasını istemişti. Şehri bile hiç görmemişim. Babam ne alırsa onu okuyacaktım. Herkesin ailesi ilçedeki tek kitapçıdan aynı hikayeleri almış tabii (Nasreddin Hoca vs di). Ama benim babam 3 tane hikaye almıştı (başka bir ilçeye yolu düşmüştü). Benim kitaplarım farklı olduğu için çok ağlamış,arkadaşlarımı kıskanmıştım. (Kırk Haramiler’di hikayelerimden biri) Durumu ağlayarak kuzenlerimle, o dönem yakınındaki başkalarıyla paylaşmıştım ve onlar bana sürekli hikayeler getirdi bir süre,hepsini okudum. Sonrasında okumayı hiç bırakmadım. Şeker Portakalı’ nı ise daha 10 yıl önce okudum ilk kez, kardeşim köy evinde unutmuş,okuyacak bir şey ararken tesadüfen buldum,haala her gidişimde tekrar okurum. Bir tane de kendi kitaplığım için aldım. Kitabı sevdiğimi yazmama gerek kalmadı sanırım. Öte yandan zaten çok güzel bir inceleme yazmışsınız üzerine ekleyecek bir şey bulamadım. Ellerinize sağlık. Keyifli okumalar
sizin hikayeniz de bana zeze’ninkini hatırlattı, bunu benle paylaştığınız için çok teşekkür ederim
kitap önerim:
- dostoyevski, çocuklarla beraber
Kitap okumaya ortaokul da pandemi döneminde başlamıştım. İlk defa kendimi bir kitabın içinde o zaman bulmuştum. Bazen iyi bazen kötü olsa da insanın kendine yapabileceği en güzel iyilik okumak. Babam hala niye kitap okuduğumu anlamıyor. Annem destek de vermiyor karşı da çıkmıyor.Abim ise kitapların boş bir sey olduğunu savunuyor. Ablam kitaplardan ziyade filmlerin öğretici olduğu fikrinde. Yani son olarak ailemde okuyan birisi yok. Hala kitap almak için ya harçlık biriktiririm ya da internetten okurum. Şu an lisedeyim ve iki sene sonra üniversite sinavim var. Sınıf öğretmeni olmak için çabalayacğım. Bir gün karşımda bana utanarak bakan kalabalığı gördüğümde gözlerindeki umut ışığının hep yanması icin uğraşacak ve kitap okumaaları için elimden geleni yapacağım. Ne de olsa ben okuma yazmaya ilkokulda başladım. Ancak ortaokula kadar okumadim. Nerde eksik varsa onu tamamlamak lazım.
Bundan ziyade ben hala Şeker Portakalı okumadım. :) Sınavlardan kurtuldugum zaman okuyacağım.
hikayeniz benimkine çok benziyor, çünkü ne yazık ki evde büyüyen kocaman bir kitaplık olmasına rağmen hâlâ okumuyorlar. ayrıca umarım hayalinizdeki gibi sınıf öğretmeni olabilirsiniz
kitap önerim:
- şükrü erbaş, yaşıyoruz sessizce
Çocuklara hitap eden bir kitapta bu kadar küfür olması benim de garipsediğim bir şeydi. Fakat daha sonra düşündüğümde Zeze'nin yetiştiği şartların tam olarak okuyucuya geçebilmesi açısından belki de olması gerekiyordur diye karar kıldım. Bu kitapta insanları ikiye bölen tek konu bu. İncelemene bayıldım🎈
evet ben de tam olarak incelemede dediğim gibi düşündüm. zeze’nin durumunu anlamak için ideal ama çocuklar için o kısımları uygun değil gibi geldi bana
kitap önerim:
- behiç ak, yaşasın ç harfi kardeşliği
1 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.