NÂZIM HİKMET'E
Sen
"Promete'nin çığlıklarını
Kaba kıyım tütün gibi piposuna dolduran adam"
Sen benim mavi gözlü arkadaşım
Kabil değil unutmam seni.
26 Eylül 1943
Seni yapayalnız bırakıp hapishanede
bir üçüncü mevki kompartimanda pupa yelken koşacağım memlekete.
Ve tren
bir güvercin gibi çırpınarak istasyona girecek, gözü yaşlı bir genç kadına
beş senenin ardından
kocasını getirecek.
O dem -ki boş verip istasyon halkına- yanaklarından öperken sevgilimi
sen neşeli mavi gözlerinle bakacaksın
içimden bana.
O dem -ki yürekten her şey atılacak-
EKMEK-KİN - HASRET
fakat NAZIM HİKMET
sen şu kadar kilometre uzakta kalmana rağmen aydınlık yüreğimin duvarına dayayıp sarı saçlı başını
batan bir yaz güneşi hüznüyle ağlatacaksın arkadaşını.
Günler geçecek
ekmek derdi çökecek omuzlarıma.
Fabrika.
Makinalar
Tezgahım.
Sana şekerkamışı, portakal yollayacağım.
Karım yün çorap örecek.
Her hafta mektup yazacağız.
-Askere almazlarsa eğer-
Unutabilir miyim seni?
Tahtakurusu ayıkladığımız hapishane gecelerini Ve radyoda şark cephesinden haber beklediğimiz
müthiş anların küfrünü!
-Radyonun yanındaki duvara
kurşunkalemiyle abús insan yüzleri çizmiştin
Unutabilir miyim seni?
Hâlâ beton malta boylarında duyuyorum takunyalarının sesini!
Unutabilir miyim seni hiç?
Dünyayı ve insanlarımızı sevmeyi senden öğrendim,
hikâye, şiir yazmayı
ve erkekçe kavga etmeyi senden!
Sayfa 100Kitabı okudu
·
486 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.